Gün Işığı Seni Özlemişim

Uzun kışın ardından bu satırları sana yazıyorum gün ışığı.

Özledik birbirimizi.

Bir yaz çocuğu olan ben sana sesleniyorum. Özledim. 

Renkleri, yeşili, çiçekleri, korktuğum böcekleri özledim.

Çizgili en çok sana yakışıyor; ışığınla birlikte siyah çizgililerin yerini yeşiller alıyor. 

Şortu parmak arası terlikle giymeyi severim yakabilirsin ayaklarımı. 

Öyle uzun zaman oldu ki iznin var buna. 

Mimozalar bile geç çıktı, devam eden soğuklarla birlikte sarısı kararıp soldu. 

Gün ışığı seni özlemişim. 

Bir ceketlik havada sana doğru dönerken yüzümü güneş gözlüğünü çıkartıp gülümsemeyi özlemişim. 

Biraz da kendimi özlemişim sanırım.

Sıcaklarda efil efil giyinip, elinde/ çantasında çiçeklerle gülümseyerek yürüyen kızı.