VASİYET

Budala gibi hissetti kendi.

İsmet üzerinde sadece sabahlığı ve elinde kahvesiyle mutfağın ortasında dikilmiş elindeki gazeteye bakıyordu. Bir anlık şaşkınlıktan sonra gazeteyi masaya koydu ve hızla mutfaktan çıkıp merdivenlerden yukarıya doğru ilerledi.

Yatak odasına girdiğinde yatağın karşısındaki antika çekmeceye yöneldi.

En üst çekmeceyi açtı ve karıştırmaya başladı. Çekmeceyi karıştırdıkça minik teneke kutuyu buldu. Üzerinde çiçek desenleri olan, paslanmış eski bir çay tenekesiydi bu.  Bir süre elinde çevirdi ve yavaşça açtı.

Tek bir resim duruyordu içinde. Önce arkasını okudu; Pera Oteli 1963. Sonra çevirip usulca gülümsedi resme bakarken

Dokuz, on yaşlarında beyaz tenli, siyah gözlü, kumral bir çocuk elinde tuttuğu beyaz tavşanı şapkadan çıkartmış, neşeyle kameraya doğru bakıyordu. Yanındaki pelerinli adam da gururla onu alkışlıyordu.

İşte oradaydı.

Heybetli görüntüsünün altında şakakları kırlaşmış beyaz tenli kumral adam.

Fotoğrafa baka baka merdivenlerden aşağıya indi.

Gazeteyi masadan aldı ve bu sefer dikkatlice okumaya başladı.

“Muhteşem sihirbaz vasiyetinde tüm sihirlerini oğluna bıraktı!

Son yüzyılın en büyük sihirbazı olarak anılan İsmail Altıntozu’nun vasiyeti açıklandı. Merakla beklenen vasiyette tüm gayrimenkullerini yardımcısına, ayakkabılarını sadık köpeği Keneli’ye, kol düğmelerini eski beşinci karısı Kadife’ye ve en önemlisi tüm sihirlerini tek oğlu İsmet’e bıraktığını duyurdu.

Vasiyeti gereği sihirlerin en geç beş iş günü içinde oğluna teslim edilmesi bekleniyor.”

İsmet bir an gazetenin ana sayfasını açtı ve tarihe baktı. Hesaplaması doğruysa bugün beşinci gündü.

Tam da bu sırada kapı büyük bir gürültüyle vuruldu. Kapıdaki her kimse oldukça güçlü bir şekilde vuruyordu. Söylene söylene kapıya doğru ilerledi.

Kapıyı açtığında gürültüyü bu kadar küçük bir adamın çıkarttığına hayret etmişti. Şüpheli bakışlarla onu incelemeye koyuldu.

Çelimsiz adamın boyu kapı tokmağına zor yetişiyordu. Ama bunun yanında yere kadar uzanan boz renkteki sakalı, ince kare gözlükleri ve kel başıyla bir cini andırıyordu.

İncelemesi devam ederken adam konuştu:

“İsmet Altıntozu siz misiniz?”

“Evet benim.”

“Ellerinizi görebilir miyim?”

 İsmet şaşkınlık içinde ellerini uzattı. Adamın eğilmesine gerek yoktu. Ellerini dikkatle inceledi ve “Evet sizsiniz. Bunlar babanızın ellerinin çizgi numaralarına uyuyor.” dedi.

Bahçede duran sandığı tek seferde kaldırdı ve kapıya koydu.

“Vasiyetiniz hazır. Teslim alındığını doğrulamak için sandığa üç kez vurmanız yeterli.

İyi günler, kaybınız için özür dileriz.” dedi ve hızla arkasını dönüp yürümeye başladı. İsmet uzun süre ardından bakmak isterdi ama sandığın muhteşem görüntüsü tüm dikkatini almıştı.

Koyu kahve, gül ağacından yapılmış, üzerine altın tozu serpiştirilmiş büyük bir sandıktı bu.

Söylendiği gibi üç kez vurdu ve küçük bir kilik sesi geldi. Muhtemelen açılmıştı. Çocukken babası da sandığı böyle açardı.

İçindekileri tek tek dışarı çıkartmaya başladı.

Önce mor bir pelerin ve değneği çıkarttı. Üzerindeki tüm toz eve yayıldı. Toz öyle güzel parlıyordu ki İsmet gözlerini alamadı. Pelerini üzerine geçirdi. Babasının kokusu hala üzerinde duruyordu. Sonra şapkayı çıkarttı, ve şapkanın içindeki notu gördü: “Tavşan için üzgünüm, o benim kadar yaşamadı.”

Sandığın dibinde üzerinde tüm sihirlerim ve tüm küllerim yazılı iki kese gördü.

Keseleri alıp, bıçak yardımıyla iplerini kesti. Görünüşte ikisi de aynı duruyordu.

İsmet bu sihirleri bu yaştan sonra ne yapacağını bir an düşündü ve yeniden şapkaya baktı. Notu çıkarttı, iki kesedeki tozu da şapkaya boşalttı. Değnekle şapkaya vurdu ve sihirli sözleri söyledi: Abra kadabra parabum parabam.

Hiç bişi olmadı. Bir süre bekledi.

Sonra da kahvesinden bir yudum alıp üzerinde sabahlık yerine peleriniyle gazetesini okumaya devam etti.

Yaratıcı Yazarlık. Ödev #1. 

2016, Boğaziçi Üniversitesi BÜMED.