Selis olmak kolay değil

 Bana ufak bir umut ışığı bırakmak becerisini gösterseydiler, bu umut sayesinde beni hâlâ ellerinde tutar, oyalayabilir, gerçekleşmeyen bekleyişimle beni yeni bir üzüntüye mahkûm edebilirlerdi.      Ancak, ellerindeki araçların hepsini birden kullanmadan tükettiler; bana hiçbir şey bırakmamakla kendilerini de her şeyden yoksun ettiler. Beni boğdukları kara çatma, alay, rezillik ve aşağılanma ne artabilir, ne de eksilebilir; ne onlar yeğinleştirebilirler, ne de ben bundan sıyrılabilirim. Perişanlığımı en son sınırına vardırmakta öyle çok çabaladılar ki, bütün insan gücü, cehenneme özgü bütün hilelerin yardımıyla bile, ona hiçbir şey katamaz. Beden sızısı bile bu acıyı çoğaltacağına avutur, beni inletirken içimi çekmekten kurtarır; vücudumun parçalanması yüreğimin parçalanmasını durdurur.      Artık her şey oldu; daha ne korkum var onlardan? Beni daha kötü bir duruma getiremeyeceklerine göre, yeni korkulara düşüremezler.      Kaygı ve kork...

Zamana taktım bu ara.  Mezarlıkların yanından geçerken, orada olanların bir çoğuyla aynı zamana sahip olduğumu düşündüm.  Daha azı ya da daha çoğu fark etmez.  Sahip olduğumuz şey: Zaman.  Kaliteyi bir çok şeyde arıyorum.  İnsan, yemek, giyim, malzemesi, işçiliği vs. Zamanın kalitesini atlıyorum.  Durduğumda sosyal medya hesaplarıma bakıyorum. Başkalarının zamanlarına göz atıyorum. Kitap okuyamıyorum.  Odaklanamıyorum hikayeye.  Telefon çalıyor, mesaj geliyor en kötü uykum geliyor.  Kendi zamanımı çalıyorum.  Öldüm mü? Şişmanlıyorum.  Ben yerim de kilo almam günlerim sona erdi.  Yiyorum ve alıyorum.  Çünkü daha az yürüyorum.  Taksi kovalıyorum, metroya koşuyorum. Ama yürümüyorum. Kurgu/ kurmaca dersi alıyorum.  Üretmemi teşvik ederek, tıknamış damalarımı açar diye.  Deniyorum.  Zaman yani. Önemli.  Siz son günlerde zamanınızı neye harcıyo...